به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ مستند راه قریب، داستان ماشینی شدن تدریجی دانشجوی پزشکی طی گذر سال ها در بیمارستان. دانشجویانی که به آرزوی دکتر قریب شدن وارد پزشکی می شوند ولی به مرور این آرزو برایشان غریب و غریب تر می شود.
بر همین اساس علیرضا کاظمیان، کارگردان این مستند دانشجویی را دعوت کردیم تا پای صحبت وی بنشینیم تا در گفتگویی صمیمانه از دغدغه‌هایش برای ساخت این مستند به ما بگوید.
کاظمیان گفت: از حدود 6 سال پیش وارد زمینه فیلمنامه نویسی شدم و بعد احساس کردم که خوب است که خودم هم تولید کنم و تصمیم به ورود به زمینه تولید و کارگردانی گرفتم، از آن زمان تقریبا آشنایی‌هایی هم پیدا کردم.
کاگردان مستند راه قریب ادامه داد: مثلا با حسن مددی که تهیه کننده میراث آلبرتا بود ارتباط گرفتم و پذیرفت که تهیه کنندگی اولین فیلم من را به عهده بگیرد. با بودجه ناچیزی هم کار اول رو ساختیم، نام فیلم، "من سهمیه‌ای نیستم" بود که بحث شکل خاص ورود به دانشگاه‌های سراسری می‌پرداخت، که راجع به سهمیه شاهد، سهمیه هیئت علمی و سهمیه بین الملل، بحث‌های جالبی داشتیم و خوب دیده شد. هرچند نقص‌هایی داشت به عنوان کار اول من اما مخاطبین، خیلی استقبال کردند.
وی که سابقه ساخت مستند "من سهمیه‌ای نیستم" را دارد، خاطرنشان کرد: برای همین هم با توجه به دغدغه خودم تصمیم گرفتم کار دوم نیز دانشگاهی باشد. البته چند تا کار کوچک دیگر در زمینه دانشجویان و تشکل‌های دانشجویی و خانواده و ... ساختیم اما هیچکدام به موضوعیت و زیبایی "من سهمیه‌ای نیستم" نبود.
این دانشجوی علوم پزشکی گفت: چیزی که ما را مشغول کرد، این بود که یکسری از دانشجویان پزشکی با انگیزه "پزشک خوب" شدن و بسیار با انگیزه و انرژی وارد این رشته می‌شوند اما به مرور تغییر می‌کنند و به یک آدم دیگر تبدیل می‌شوند.
مشاهده تیزر فیلم
وی تاکید کرد: البته این قضیه در رشته‌های دیگر هم هست اما در پزشکی با توجه به اینکه مستقیما با جان مردم سر و کار دارند، خیلی حساستر و مهمتر جلوه می‌کنند و از بعد بعد رسانه‌ای اهمیت بیشتری دارد. ما این مستند را عموما برای قشر جوان و دانشجوی کشور ساختیم.
یکی از خبرنگاران حاضر در جلسه پرسید: آیا چون با سختی‌های رشته پزشکی مواجه شدی به فکر ساخت چنین فیلمی افتادی یا اگر مثلا در رشته دیگری مثل حقوق هم بودی، باز به فکر ساخت فیلمی برای مشکلات دانشجویان در حال تحصیل در این رشته می‌افتادی؟
کاظمیان در پاسخ به وی گفت: اینکه هدف از ساخت این فیلم را فقط نشان دادن برخی از مشکلات صنفی دانشجویی در رشته پزشکی اعلام شود، ارزش آن را پائین می‌آورد. چراکه اگر بخواهیم فقط مشکلات صنفی و آموزشی دانشجویان پزشکی را بررسی کینم، 10 برابر این موضوع، سوژه وجود دارد.
کارگردان مستند "راه قریب" خاطرنشان کرد: سعی کردیم اینطور موضوع را آغاز کنیم که یکسری دانشجو با انگیزه انسان دوستی و فرد موثر برای جامعه شدن، واردی یک فیلدی می‌شوند و از آن طرف به راحتی می‌سوزند و از دور خارج می‌شوند!
وی تاکید کرد: در بازخوردهایی که از فیلم گرفتیم و تحقیقات دیگری که کردم، این قضیه در بقیه رشته‌ها نیز وجود دارد. یعنی در رشته‌های حقوق و مهندسی و علوم انسانی و ... وجود دارد.
این دانشجوی علوم پزشکی ابراز عقیده کرد: به عبارت دیگر، دانشجویان در ابتدای ورود به هر رشته، انگیزه‌های خوبی دارند در ترم اول اما بعد که می‌گذرد، انگیزه‌ها عوض می‌شود و اصلا یک ادم دیگری می‌شود و بازار کار و بدست اوردن شغل برایش مهم می‌شود که بخشی از این تغییرات مربوط به افزایش سن است و مربوط به محافظ‌کار شدن افراد است؛ تغییرات ارزش پول در طول زمان هم یکی از همین عوامل است.
کاظمیان تاکید کرد: اما چیزی که در این زمینه از همه مهمتر است، وضعیت آن رشته آموزشی است. یعنی مهمترین فاکتوری که در این تغییر مشاهده کردیم، سیستم آموزشی بوده است.
وی با تاکید براینکه فقط بعد صنفی مطرح نبوده خاطرنشان کرد: تمام مشکلات موجود بر سر راه یک دانشجو در طول دوران تحصیل که در سیستم آموزشی مقابل آن قرار دارد را پیدا کردیم، نه تمام مسائل و مشکلاتی که وجود دارد.
خبرنگار دیگری در این بین پرسید: در طول ساخت مستند، مورد حمایت قرار گرفتید؟
کاظمیان در این باره نیز پاسخ داد: از سمت معاونت فرهنگی دانشجویی وزارت بهداشت از دو جنبه مورد حمایت قرار گرفتیم. هم در زمینه مالی و هم در زمینه مجوزهای لازم برای فیلمبرداری.
وی افزود: البته اگر مستند "من سهمیه‌ای نیستم" هم همینطور مورد حمایت قرار می‌گرفت، خیلی بهتر از آب در می‌آمد. اما شاید اگر حمایت از مستند "راه قریب" صورت نمی‌گرفت شاید اصلا ساخته نمی‌شد و من از مجموعه معاونت فرهنگی و دانشجویی وزارت بهداشت ممنونم.
این دانشجوی علوم پزشکی اضافه کرد: مسئله دغدغه محور بودن خود دانشجویان پزشکی بسیار مهم است. من احساسی که قبل از این فیلم داشتم این بود که این مسائل برای دانشجویان بسیار مهم است اما متاسفانه احساسی که بعد از ساخت این فیلم پیدا کرد، با توجه با بازخوردهای دانشجویان، اهمیتی برایشان ندارد.
کاظمیان ادامه داد: یعنی مطمئن باشید چه برای دیدن این فیلم یا حتی برگزاری یک تجمع اعتراض آمیز در جهت اصلاح مشکلاتی که در فیلم به آنها اشاره شده است، با وجود داشتن مجوز، 100 نفر هم حاضر نیستند بیایند.
وی در پایان گفت: این خیلی متاثرکننده است و نشان می‌دهد که دانشجویان پزشکی حتی برای مسائل و مشکلات خودشان هم اهمیت جدی قائل نیستند و ترجیح می‌دهند با یک بی‌خیالی از کنارش عبور کنند. بنابراین اگر دوباره بخواهم این فیلم را بسازم، تغییراتی می‌دهم و چیزهایی اضافه می‌کنم.
